Het Stedelijk Museum trok in 1954 Jan van Loenen Martinet aan om een afdeling voor prenten en tekeningen op te zetten, het zogenoemde prentenkabinet. Er was toen al bij het museum sprake van een kleine Werkmancollectie, waarmee Sandberg in de Tweede Wereldoorlog was begonnen. De dubbele achternaam van Van Loenen Martinet is vaak door hem zelf in correspondentie en publicaties teruggebracht tot één: Martinet. Martinet bleef tot in 1974 conservator van het prentenkabinet, om daarna adjunct-directeur van het Stedelijk Museum te worden. In 1981 ging hij met pensioen. Hij bleef zich na zijn pensionering wel bezighouden met Werkman.
Op initiatief van Sandberg, die bij het Stedelijk Museum zou vertrekken, werd in 1962 de Stichting H.N. Werkman opgericht om het werk van Werkman in brede kring bekend te maken, onder meer door het uitbrengen van een oeuvre-catalogus. Piet Sanders werd de eerste voorzitter en Martinet werd secretaris-penningmeester. Na het overlijden van Martinet in 1993 werd het secretariaat en penningmeesterschap waargenomen door Jurrie Poot, conservator van het prentenkabinet. In tegenstelling tot Martinet was Poot geen bestuurslid van de stichting. Het Stedelijk Museum ondersteunde de stichting. Zo hebben de achtereenvolgende directeuren Edy de Wilde, Wim Beeren en Rudi Fuchs onderdak gegeven aan de bestuursactiviteiten.
Rond 1960 is in het Stedelijk Museum begonnen met het verzamelen en vastleggen van gegevens over Werkman. Dit is het startpunt geweest van het Werkman Archief. Als secretaris-penningmeester vormde en beheerde Martinet het Werkman Archief, met medewerking van zijn vrouw Pauline Martinet. Rie Kolman, medewerkster van het Stedelijk Museum, heeft daar tijdens het leven van Martinet ook een bijdrage aangeleverd. Zij is een tijd contactpersoon geweest tussen Martinet en het museum. Na het overlijden van Martinet nam Poot als waarnemend secretaris-penningmeester het beheer en de verdere vorming van het archief over.